Έπαθα και δεν έμαθα…Μου είπαν πως ο έρωτας έχει πιο πολλές τιμωρίες από χαρές. Κι εγώ εκεί αμετανόητος…
Έπαθα και δεν έμαθα…Μου είπαν πως ο έρωτας έχει πιο πολλές τιμωρίες από χαρές. Κι εγώ εκεί αμετανόητος… Μπακούρι ήμουν, μακριά από τα φουστάνια, καμιά πεταχτούλα πού και πού… αλλά αυτό που λένε σχέση… μπααααα. Δε με θέλει ο δεσμός εμένα.
Και γελούσα ο άσχετος με τους ερωτευμένους, άκουγα τα γλυκόλογα και μου θύμιζαν το πετιμέζι της θειάς μου της Μαριγώς. Μέλια, ρύζια, βέρες, γάμοι, κουτσούβελα και γίνομαι σαν το διάβολο που μύρισε λιβάνι.
Γι αυτό ο λαός λέει σοφά « το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται». Κι έβαλε ο διαβολάκος την ουρά του πάλι και έπεσε στο δρόμο μου η Μαρία. Ψιλομεγαλοκοπέλα, αλλά ατίθαση… τρελή… κι όσο δε με ήθελε τόσο ο Φώτης κόρωνε κι έτρεχε από πίσω της… Ευτυχώς δεν έπεσα και σε κανένα γνωστό απάνω να γελάει με τα παθήματά μου.
Την έφερα από δω, τη στρίμωξα εκεί τελικά με τα πολλά βγήκαμε. Και τότε μου είπε με μεγάλα γράμματα : δε σε θέλω ρε, γιατί είσαι κοντός, χοντρός και άσχημος. Γράμματα γάμα τα.
Πού να κρύψω τη χυλόπιτα? Πώς ξεπλένεται η ντροπή με ένα μπουκάλι ουίσκι? Πες μου πώς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι ελεύθερα